Brief van onze voorzitter

Wanneer je opgroeit op het platteland van Kenia weet je niet beter. Als je water nodig hebt,dan wandel je naar de dichtstbijzijnde rivier, of waterput. Wanneer er gekookt gaat worden, is er hout nodig, dus wandel je naar het bos op zoek naar sprokkelhout. En als je 's ochtends naar school gaat, dan betekent dat een uur wandelen naar de enige school in de omtrek. Daar gaan alle kinderen uit het dorp, en de omliggende dorpen, naar toe. Je zit dus al gauw met zeventig in de klas. Wanneer je een ziekenhuis nodig hebt, dan is er vaak wel een kliniek in de buurt, maar die heeft niet veel faciliteiten. Ook zijn er meestal geen artsen, alleen verplegers. Dus als het serieus is, en je vervoer kunt regelen, dan ga je naar de grote stad. Maar niet iedereen kan dat en soms is de situatie zo levensbedreigend, dat elke minuut telt. 

Ik heb tot mijn 20e in Kenia gewoond en was daar gelukkig. Voor Westerse begrippen was het bestaan hard, maar ik wist niet beter. Als ik uit school kwam, kon er niet worden gestudeerd, want ik moest meehelpen in het huishouden (hout en water halen). Gelukkig had ik een vriendinnetje wiens vader een goede baan had. Zij kon studieboeken kopen die ik mij niet kon veroorloven. Na schooltijd bleef ik daarom vaak bij haar in de buurt, om extra te studeren. Mede hierdoor haalde ik goede resultaten en kon ik naar een goede middelbare school, net als 5 anderen uit de klas. De meeste andere kinderen kwamen niet ver. Velen van mijn klasgenootjes zijn nooit naar de middelbare school gegaan. 

Na de middelbare school, ben ik begonnen met hardlopen, omdat ik hoopte een studiebeurs te bemachtigen voor een Amerikaanse universiteit. Het salaris van mijn vader, die boswachter is, bedroeg circa 5000 Ksh (50 euro) per maand. Genoeg om, via een lening, mijn middelbare school te kunnen betalen. Maar bij lange na niet genoeg om te studeren. Ik kreeg die studiebeurs, maar ontmoette tegelijkertijd de Nederlandse atleet Hugo van den Broek. Hij haalde me over om fysiotherapie te studeren aan de Hogeschool van Amsterdam. 

Na mijn afstuderen (in 2004) brak ik door als atleet en sindsdien ben ik professioneel hardloper. Maar in de toekomst hoop ik mijn beroep van fysiotherapeute op te pakken, zodat ik in Kenia – waar een groot tekort is aan fysiotherapeuten – mensen kan helpen. 

Ik realiseer me dat ik veel geluk heb gehad. Als ik terug kom in het dorp waar ik ben geboren, dan zie ik daar de meeste van mijn leeftijdsgenoten terug. Zij hebben zich nooit aan het leven in het dorp kunnen ontworstelen. Dat leven is leuk als je jong bent, maar niet als je volwassen bent. Er zijn geen kansen, er is geen geld, er wordt te veel gedronken en er zijn heel veel problemen. 

Via Kibet4Kids hoop ik iets te kunnen doen voor de jeugd van nu. Door betere omstandigheden te creëren op het gebied van educatie, zodat kinderen niet in een overvolle klas hoeven te zitten en er betere resultaten worden gehaald, waardoor meer kinderen een vervolgopleiding kunnen doen. 

Door voor betere medische en paramedische faciliteiten te zorgen, zodat levens kunnen worden gered en meer aandoeningen kunnen worden behandeld.

Ik wil bouwen aan Kenia.

Doet u mee?

Hilda Kibet
Voorzitter en oprichter van Kibet4Kids

De familie Kibet